Św. Eliasz
Stał się Ojcem i Patronem Zakonu karmelitańskiego. Prorok Eliasz jest ukazany w Piśmie Świętym jako człowiek całkowicie oddany Bogu. Żył w obecności Bożej, rozpalony gorliwością o chwałę Pana Zastępów. Bronił Jego praw na Górze Karmel w czasie słynnego sporu między wyznawcami Jedynego Boga a sługami Baala (1 Krl 18, 20-40). Na Horebie został obdarzony głębokim przeżyciem obecności Boga (1 Krl 19, 9-14). Członkowie Zakonu Najświętrzej Maryi Panny z Góry Karmel na przestrzeni wieków starają się naśladować życie świętego Proroka, zwłaszcza modlitewne trwanie w obecności Boga.

Św. Teresa od Jezusa
Teresa de Ahumada przychodzi na świat 28 marca 1515 roku w Avili w domu Alonso de Cepeda. W 1528 roku umiera jej matka, co wywarło głęboki wpływ na nabozeństwo maryjne Teresy. W 1531 roku ojciec oddaje ją na wychowanie do klasztoru augustianek. W 1535 roku wbrew sprzeciwom ojca wstępuje do klasztoru Wcielenia. Po złożeniu profesji w 1537 roku Teresa zapada na zdrowiu co w konsekwencji prowadzi paraliżu. W 1542 roku doznaje uzdrowienia i przypisuje to pośrednictwu św. Józefa. W dalszych latach zycia zakonnego Teresa próbuje żyć pomiędzy dwoma skrajnościami: idzie za skłonnosciami swej natury, które każą jej kultywować przyjźnie, spędzać dużo czasu w rozmównicach, a jednocześnie stara się spełnić wymagania Boga, przynaglającego ją, aby oddała się w pełni modlitwie porzucając owe kontakty. W 1554 rokuTeresa przeżywa „nawrócenie” przed poranionym Jezusem: „upadłam tuż przy Nim, cała zalana łzami, błagając Go, aby mnie już raz na zawsze umocnił, abym Go już nie obrażała”(Ż9,1). Dnia 24 sierpnia 1562 r. rozpoczyna kolejny etap życia, reformatorki Karmelu. Pozostawiła po sobie pisma, w których ukazała droge do zjednoczenia z Bogiem i dała świadectwo głębokich przezyć mistycznych. Zmarła w Alba de Tormes 15 października 1582 roku. Kanonizował ją papież Grzegorz XV w 1622 roku, zaś Paweł VI dnia 27 września 1970 roku ogłosił ją Doktorem Kościoła Powszechnego. Najważniejsze dzieła Świętej: Księga życia, Droga doskonałości, Twierdza wewnętrzna, Księga fundacji.

Św. Jan od Krzyża
Juan de Yepes przyszedł na świat w ubogiej rodzinie w Fontiveros (Hiszpania) w 1542 roku. Jego ojciec Gonzalo de Yepes ożeniwszy się z uboga szwaczką Cataliną Alvarez został wydziedziczony z majątku ojca. Gonzalo umiera, gdy Jan ma dwa lata, a niedługo potem brat Ludwik. Zostaje z matką i starszym bratem Franciszkiem bez środków do życia. W 1563 roku Jan wstąpił do nowicjatu karmelitańskiego w Medinie del Campo, przyjmując imię Jan od św. Macieja. Po spotkaniu ze św. Teresą od Jezusa stał się jej głównym pomocnikiem w dziele reformy Zakonu. W 1568 roku rozpoczyna w Duruelo życie jako karmelita bosy Jan od Krzyża. Jego reformatorska działalność sprowadziła nań liczne cierpienia. W roku 1577 zostaje uwięziony przez karmelitów dawnej obserwy. Po 9 miesiącach dotkliwych cierpień duchowych i fizycznych ucieka. W karcerze w Toledo powstały najpiekniejsze jego utwory poetyckie. Napisał traktaty: Droga na Górę Karmel, Noc ciemna, Pieśń duchowa, Żywy płomineń miłości. W swoich pismach głosił konieczność całkowitego ogołocenia wewnętrznego, aby dojść do pełni zjednoczenia z Bogiem. Jan od Krzyża zmarł 14 grudnia 1591r. w Ubedzie. W 1726 roku papiez Benedykt XIII ogłosił go świętym, a Pius XI w roku 1926 Doktorem Kościoła Powszechnego.

Św. Teresa Małgorzata Redi od Najśw. Serca Jezusa
Anna Maria Redi urodziła się w Arezzo we Włoszech 15 lipca 1747 roku. Pochodziła ze szlachetnego i głęboko pobożnego rodu. W 1764 r. wstąpiła do klasztoru Karmelitanek Bosych we Florencji. W klasztorze Teresa Małgorzata odznaczała się głęboką pobożnością do Najświętszego Serca Jezusa. W swoich postanowieniach z rekolekcji pisała: Tak, mój Boże, Twoje życie musi być moim; dlatego teraz chcę na zawsze zamknąć się w Twoim umiłowanym Sercu jak na pustkowiu, aby tam w Tobie, z Tobą i dla Ciebie wieść to ukryte życie miłości i ofiary. Teresa Małgorzata prędko doszła do wielkiej świętości, co potwierdziła heroiczną miłością względem sióstr. W czasie tych samych rekolekcji zapisała: Przyrzekam, o mój Boże, we wszystkich moich działaniach, tak wewnętrznych, jak zewnętrznych, nie mieć żadnego innego celu, jak tylko Miłość, mówiąc zawsze i pytając samą siebie: Co teraz robię, spełniając uczynek? Kocham mojego Boga? [...] trzeba oddawać miłość za miłość. Zmarła we Florencji 7 marca 1770 roku. Papież Pius XI ogłosił ją świętą w roku 1934.

Błogosławiona z Galilei (bł. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego)
Mariam Baouardy urodziła się 5 stycznia 1846 roku w Abellin (Galilea), w katolickiej rodzinie obrządku greckomelchickigo. Osierocona w wieku 2 lat została zabrana przez wujka do Egiptu. Była zatrudniana jako służąca przez rodziny chrześcijańskie. Nigdy nie otrzymała gruntownego wykształcenia, jednak jej życie jest owocem tej najwyższej „mądrości” ewangelicznej, którą Bóg z upodobaniem ubogaca pokornych i ubogich, aby zawstydzić możnych. Młoda Arabka w roku 1867 wstąpiła do Karmelu w Pau we Francji. Śluby zakonne złożyła w Mangalore w Indiach, dokąd przybyła w 1870 roku wraz z innymi siostrami, by tam założyć nowy klasztor. Doświadczyła tam wielu cierpień i po dwóch latach wróciła do Pau, skąd została wysłana do Ziemi Świętej, by kierować fundacją klasztoru w Betlejem i Nazarecie. Błogosławiona miała szczególne nabożeństwo do Ducha św. Pozostały po niej zapiski, notatki pozbierane przez jej siostry zawierające słowa przejrzyste i proste: Duchu Święty, oświeć mnie. Cóż mam czynić, by odnaleźć Jezusa? Apostołowie byli prości; przebywali z Jezusem, lecz Go nie rozumieli. Ja też jestem w domu Pana i nie rozumiem Go. O Duchu Święty, gdy zesłałeś Swe światło, przemieniłeś apostołów. Dałeś im moc. Wszelkie poświęcenia stały im się łatwe. O Źródło światła i pokoju, przyjdź i oświeć mnie. Zaspokój mój głód i pragnienie. Jestem ślepa, otwórz me oczy. Jestem nędzna, napełnij mnie Twymi darami. Zmarła 26 sierpnia 1878 roku. Papież Jan Paweł II beatyfikował ją 13 listopada 1983 roku. Podczas beatyfikacji w swojej homilii Ojciec Święty powiedział: Mała Maria nie miała możliwości ukończenia wyższych studiów, jednakże to, dzięki niezwykłej cnocie, nie przeszkodziło jej w osiągnięciu tej pełni „poznania”, będącego najwyższą wartością, którym Chrystus obdarował nas, umierając na krzyżu: poznania Tajemnicy Trynitarnej, perspektywy jakże istotnej dla chrześcijańskiej duchowości Wschodu, w której została wychowana młoda Arabka.

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus
Teresa Martin urodziła się 2 stycznia 1873 roku w Alencon we Francji. Wychowana w pobożnej rodzinie chrześcijańskiej w Lisieux, w piętnastym roku życia wstapiła do klasztoru Karmelitanek Bosych i otrzymała imię Teresy od Dzieciątka Jezus i Najśw. Oblicza. W życiu zakonnym starała się z miłości ku Bogu doskonale spełniać wszystkie, nawet najmniejsze obowiązki. Nazwała tę drogę do doskonałości „małą drogą dziecięctwa duchowego”. Widząc, że miłość Boga jest zapomniana, oddała się Jego miłosiernej miłości jako ofiara za zbawienie świata. Swoje przeżycia duchowe notowała w rękopisach znanych pod nazwą „Dzieje duszy”. Zmarła w wieku dwudziestu czterech lat, 30 września 1897 roku, zapowiadając, że nie przestanie „dobrze czynić na ziemi”. Papież pius XI kanonizował ją w roku 1925 i ogłosił Patronką Misji Katolickich. 19 października 1997 roku Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił ją Doktorem Kościoła Powszechnego.

Bł. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej
Elżbieta Catez urodziła się 18 lipca 1880 roku w Avor we Francji. Jak pisała o niej jej mama była „małym diablątkiem”. Po pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej Elżbieta rozpoczęła wytrwałą pracę nad swoim burzliwym charakterem. Praca przynosiła owoce opanowania i wzrostu duchowego. W wieku 14 lat po złożeniu ślubu czystości usłyszała wezwanie do Karmelu, które realizuje dopiero po wyrażeniu zgody matki mając 21 lat. W nowicjacie doświadcza wewnętrznej pustki i załamania się dotychczasowych ideałów. Bóg zdawał się ją opuścić, kontemplacja stała się ciemna i pełna udręki. Zainspirowana listami św. Pawła tworzy swą duchowość żyjąc „ku chwale majestatu” (obiera sobie nowe imię „laudem gloriae”). W tajemnicy zamieszkiwania Boga w duszy znalazła swoje „niebo na ziemi” i w ten sposób przeżywała swoje posłannnictwo w Kościele. W liście do matki napisała: Znalazłam niebo na ziemi, ponieważ niebem jest Bóg, a Bóg jest w mojej duszy. [...] Niebo przez wiarę w oczekiwaniu spotkania twarzą w twarz. 21 listopada Elżbieta pisze swoją słynną modlitwę do Trójcy Przenajświętszej: „O Boże mój, Trójco Przenajświętsza, którą uwielbiam”. Oto niektóre fragmenty tej modlitwy: [...] Uspokój moją duszę. Uczyń w niej swoje niebo, swoje mieszkanie umiłowane i miejsce swego odpoczynku. Abym tam nigdy nie zostawiła Cię samego, lecz abym tam cała była, cała żyjąca, cała adorująca, cała poddana wyłącznie Twojemu twórczemu działaniu. [...] O Ogniu trawiący, o Duchu miłości, zstąp na mnie, - ażeby w mej duszy dokonało się jakby wcielenie Słowa, abym była dla Niego jakby nowym człowieczeństwem, w którym mógłby ponawiać swoje tajemnice. Elżbieta zachorowała na nieuleczalną wówczas chorobę Adisona i 9 listopada 1906 roku po wielu przejmujących cierpieniach odeszła do ojczyzny „światła, miłości i życia”. Beatyfikował ją papież Jan Paweł II w roku 1984.

Św.Rafał Kalinowski
Józef Kalinowski urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie. Ojciec jego Andrzej (1805-1878), absolwent Uniwersytetu Wileńskiego, przez całe życie zajmował się kształceniem i wychowaniem młodzieży. Matka, Józefa z Połońskich, zmarła kilka dni po urodzeniu drugiego syna, który na chrzcie otrzymał imię Józef. W roku 1843 Józef rozpoczął naukę w Instytucie Szlacheckim. Kalinowski ukończył naukę w Instytucie w roku 1850, odznaczony złotym medalem, nazwisko zaś jego umieszczono na specjalnej tablicy. Młody maturzysta kontynuował naukę w Instytucie Agronomicznym w Hory-Horkach, istniejącym od roku 1836. Po dwóch latach nauki, za zgodą ojca postanowił przenieść się do Szkoły Dróg i Mostów w Petersburgu. Nie przyjęty z powodu braku miejsca, zdecydował się na studia w Mikołajewskiej Akademii Inżynierskiej w Petersburgu. Ukończył studia i przyjął posadę adiunkta matematyki w Mikołajewskiej Szkole Inżynierskiej, awansując równocześnie na porucznika.
Podczas studiów Kalinowski dużo czytał. Były to przede wszystkim książki w języku francuskim. Interesowała go również problematyka religijna. Znał Chateaubrianda, Józefa de Maistre'a, św. Augustyna. Dobrze orientował się we współczesnym życiu literackim i kulturalnym. Uczęszczał do teatru i opery. Wychowanie religijne wyniesione z domu rodzinnego nie wytrzymało próby życia. Nie wiemy, na jakim tle, w każdym razie w Petersburgu Kalinowski przeżył kryzys religijny, objawiający się m.in. w zaniechaniu przystępowania do sakramentów świętych oraz w nieregularnym uczestnictwie we Mszy św. „Praktyki religijne zaniedbywałem - napisze później we Wspomnieniach - do pobożności jednak wewnętrznej popęd tu i ówdzie mocno, acz przechodnio, w duszy się budził. Nie byłem temu głosowi jednak wierny". Mimo to problematyka religijna i światopoglądowa nurtowała go bardzo głęboko. Ponieważ atmosfera Petersburga męczyła go, zaangażował się do pracy przy budowie linii kolejowej Odessa-Kijów-Kursk. Zlecono mu wytyczenie trasy na odcinku Kursk-Konotop. Na początku kwietnia 1859 roku udał się do Kurska. Potem rozpoczęła się sześciomiesięczna wędrówka po błotach i bezdrożach, po obszarach bardzo rzadko zaludnionych. Miał dużo czasu na czytanie i refleksje. W liście do Wiktorostwa wyznał, „że ta ciągła praca ze sobą, daleko od ludzi, wielką zmianę ku dobremu we mnie zrobiła. Poznałem cały ogrom potrzeby utrwalonych pojęć religijnych i ostatecznie ku nim się zwróciłem". W tymże liście przemianę tę przypisał lekturze Wyznań św. Augustyna.
W 1863 roku Kalinowski bierze udział w powstaniu styczniowym , gdzie zgodził się objąć stanowisko naczelnika Wydziału Wojny w Wydziale Wykonawczym Litwy. W grudniu 1863 roku Józef Kalinowski uznał, że powstanie zbrojne już się skończyło. Z dawnego Wydziału Wykonawczego Litwy na wolności pozostał tylko on i choć nie prowadził już żadnej działalności, przeczuwał jednak, że aresztowanie go nie ominie. Stało się to z 24 na 25 marca 1864 roku w Wilnie, w domu rodziców. Aresztanta umieszczono w więzieniu w klasztorze podominikańskim. Przez sąd wojskowy został skazany na karę śmierci, jednak dzięki interwencji rodziny karę zamieniono na dziesięć lat katorgi w twierdzach Sybiru. Do Irkucka zesłańcy przybyli przed 19 marca 1865 roku. Tutaj Kalinowski z radością dowiedział się, że zamiast do Nerczyńska został skierowany do niedalekiego Usola. Zamieszkał w koszarach znajdujących się na wyspie oblanej wodami Angary. Zesłańcy byli obowiązani do pracy w warzelniach soli. 2 lutego 1874 roku, po prawie dziesięciu latach spędzonych na wygnaniu, otrzymał pismo pozwalające na wyjazd na terytorium byłego Królestwa Polskiego. W sierpniu 1863 roku, w uroczystość Wniebowzięcia NMP, Kalinowski, przełamując ostatnie opory wewnętrzne, po dziesięcioletniej przerwie przystąpił do sakramentu pokuty.
Po odzyskaniu wolności był wychowawcą sługi Bożego Augusta Czartoryskiego. W roku 1877 wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych w Austrii. Otrzymał imię zakonne Rafał od św. Józefa. Po rocznym nowicjacie 26 listopada 1878 roku złożył pierwsze śluby zakonne. Potem został przeniesiony do Raab (Györ) na Węgrzech, gdzie studiował filozofię i teologię. Tam 27 listopada 1881 roku złożył uroczyste śluby zakonne. Pod koniec miesiąca udał się do Czernej, odwiedzając po drodze klasztor karmelitanek bosych w Krakowie przy ul. Łobzowskiej. W roku 1882, 6 stycznia, otrzymał z rąk bpa Albina Dunajewskiego, w jego prywatnej kaplicy, święcenia subdiakonatu, 8 stycznia - diakonatu, a 15 stycznia - w kościele karmelitów bosych w Czernej - kapłańskie. Święty Rafał niestrudzenie oddawał się posłudze sakramentu pokuty i kierownictwu duchowemu. Odnowił Zakon Karmelitów Bosych w Polsce. Jako przełożony był dla wszystkich przykładem wypełniania obowiązków życia zakonnego, zwłaszcza modlitwy. Świadkowie często wspominają o jego skupieniu podczas Mszy św. Wszystkie czynności dnia były u niego podporządkowane jednemu celowi, a była nim doskonałość, pragnienie zjednoczenia się z Bogiem. W tym też kierunku wpływał na podwładnych. W rządzeniu klasztorem kierował się sprawiedliwością i miłością. Przez całe życie słabego zdrowia, bez żadnych przywilejów i ulg wypełniał codzienne obowiązki stanu zakonnego. Wierność z miłości była dewizą jego życia. Zmarł w Wadowicach 15 listopada 1907 roku. W roku 1983 papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych, a w 1991 ogłosił go świętym. Święty Rafał jest szczególnie czczony w Usolu Syberyjskim, gdzie spędził swoje pierwsze lata zesłania. W roku 1994 powstała tutaj parafia pw. Św. Rafała Kalinowskiego, którą obecnie opiekują się ojcowie karmelici.

Św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein)
Edyta Stein urodziła się 12 października 1891 roku we Wrocławiu w głęboko wierzącej rodzinie żydowskiej. Mając 14 lat, porzuciła wiarę judaizmu szukając jednak wytrwale prawdy. W 1911 roku rozpoczęła studia uniwersyteckie we Wrocławiu, kontynuując je następnie w Getyndze u znanego filozofa Edmunda Husserla. Podczas I wojny światowej podjęła ochotniczą służbę w szpitalu wojskowym dla zakaźnie chorych. Była zawsze pełna dobroci, opanowana i gotowa do niesienia pomocy. Po powrocie zdała z wyróżnieniem egzamin doktorski na Uniwersytecie we Fryburgu i jako asystentka u Husserla rozpoczęła prywatne prace naukowe, starając się o habilitację. W 1921 roku po przeczytaniu Księgi życia św. Teresy z Awili, przeżywa głębokie nawrócenie. Uznaje iż odkryła prawdę i 1 stycznia 1922 roku przyjmuje chrzest w Kościele katolickim. W jej sercu zrodziło się pragnienie wstąpienia do Karmelu. Jednak jako młoda katoliczka musi czekać dziesięć lat na zrealizowanie tego pragnienia. W latach 1922 – 1932 wykłada w szkołach w Spirze i Münster, bierze udział w zjazdach i kongresach pedagogicznych w Niemczech i poza granicami. Dnia 14 pażdziernika 1933 roku wstępuje do Karmelu w Kolonii. Wobec nasilających się przemian politycznych w Niemczech 1938 roku przenosi się do Karmelu w Echt, w Holandii. Tam rozpoczęła pracę nad studium o św. Janie od Krzyża (Wiedza Krzyża). 2 sierpnia 1942 roku zostaje aresztowana przez gestapo i przewieziona do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu gdzie 9 sierpnia 1942 roku ginie w komorze gazowej. Beatyfikował ją papież Jan Paweł II 1 maja 1987 r. w Kolonii, kanonizował 11 pażdziernika 1998, a w roku 1999 ogłosił ją patronką Europy. Podczas homilii na Mszy św. kanonizacyjnej Ojciec Święty wygłosił: Siostra Teresa Benedykta od Krzyża mówi nam wszystkim: Nie uznawajcie za prawdę niczego, co jest wyzute z miłości. I nie uznawajcie za miłość niczego, co jest wyzute z prawdy! Jedno bez drugiego staje się niszczycielskim kłamstwem.

Bł. Maria Kandyda od Eucharystii
Maria Barba urodziła się 16 stycznia 1884r. w Catanzaro (Italia). Była dziesiątym dzieckiem z dwunastu. Już od wczesnego dzieciństwa uwidaczniała się jej szczególna miłość do Eucharystii. Od pierwszej Komunii św. powstrzymanie się od Eucharystii było dla niej męczarnią. W piętnastym roku życia odkryła swoje powołanie do życia zakonnego. Jednak na przeszkodzie w realizacji powołania stanęła śmierć ojca i brata, a następnie matki. Bracia, którzy mięli awersję do życia religijnego zabraniali jej nawet udania się na Mszę św. niedzielną, co powodowało w duszy Marii ogromną udrękę. Maria pisała: Umierałam niemal na myśl o odrzuconej prośbie, o nieudzielonym pozwoleniu... Święta Komunia była mi potrzebna jak oddech, jak bicie serca. On trwał w tabernakulum i nie miał możliwości zjednoczyć się ze mną – swoim stworzeniem, choć jako Jezus- Hostia po to tam pozostawał. Dwadzieścia lat oczekiwała na wstąpienie do upragnionego Karmelu. Miało to miejsce 25 września 1919 roku w Ragusa. Po pięciu latach zostaje przeoryszą klasztoru i pełniła ten urząd 20 lat z trzyletnią przerwą podczas której napisała dzieło pt.: Eucharystia – prawdziwy klejnot duchowości eucharystycznej. Oto okruchy wiary, nadziei i miłości spisane przez Błogosławioną: O mój Umiłowany ukryty w Najświętszym Sakramencie, ja Cię widzę, ja wierzę w Ciebie!... O Święta Wiara. [...] O moja boska Eucharystio, moja ukochana nadziejo, wszystkiego od Ciebie oczekuję. [...] Jakże wielka jest miłość Boga, który ze względu na dusze uczynił się chlebem! Maria Kandyda przyczyniła się do zakorzenienia Karmelu na Sycylii, zwłaszcza w Syrakuzach. Umiera 12 czerwca 1949 roku po kilku miesiącach dotkliwych cierpień spowodowanych rakiem wątroby. Beatyfikowana 21 marca 2004 roku w Rzymie.